Una poesia a caso...

• Fin-a a doman

  Còs ‘m ne faso ëd na ca
  se ti it decidèisse nen a rivé?
  Oramai cola-lì a i é
  e pì gnun a peul reclamela.
  Ma se da sol, còs ‘m ne faso?
  Dovrela giusta për andé
  a fumé na pipa e amperfumela tuta,
  o për feme dle stòrie con le mie amise,
  o, pes ancora, për steje da sol,
  a l’é vnume a costé na folatà
  cost destin për gnente invidiabil.
  Ij mòbij a i son tuti e a son bej
  e figurte che a fà gnanca pì da manca
  d’anvisché për steje volentè.
  Provoma almen a vorèjsse bin
  e a costrùe la nòsta indipendensa,
  prima che as fasa tròp tard.
  Ai gagno mi i penso ancora…
  ma fin-a sòn lë decidroma ansema;
  cert at farai conòsse mia noda
  Valentina e i son sicur che it capiras
  lòn che i perdërìo a nen avejne…
  Comsëssìa domse na dësgropà
  a ‘ntërsé le nòste doe stra
  e marcé sensa pì fermesse,
  se nen dë ‘dnans a l’uss
  ëd ca a serché le ciav,
  intré e bele sì sté fin-a a doman.